22 juni 2022

Vandaag op de kop af 2 jaar geleden rondde ik mijn therapie af. 12 jaar stond mijn leven in het teken van mijn eetstoornis. Langzaam maar zeker nam anorexia mijn leven over. Steeds meer ging ik mij verschuilen achter een masker om onzichtbaar te zijn, met als mantra: “ik mag niet klagen, er zijn mensen die veel ergere dingen meemaken, ik stel me aan, ik kan en ik moet dit zelf oplossen/veranderen”. Ik belandde in een sociaal isolement. Bang om gezien te worden, boodschappen te doen en al helemaal om 'bekenden' tegen te komen en een praatje te moeten maken. Ik haalde energie uit het feit dat ik ergens goed in was. Ik was goed in mijn eetstoornis, ik was de baas, ik had de controle. Na mijn therapie moest ik op zoek naar iets anders waar ik diezelfde ‘rush’ uit kon halen. 2 jaar (waarin corona zijn opmars maakte) zijn voorbij gevlogen. In de afgelopen 2 jaar heb ik iets gevonden waarvan ik hardop durf te zeggen dat ik er goed in ben. Voor kleine en grote groepen, jongeren en volwassenen, in allerlei vakgebieden, door heel Nederland, mijn verhaal vertellen. Nooit gedacht dat ik me zo kwetsbaar op durfde te stellen en zoveel mensen zou (durven) bereiken. Geloof me, ik ben er nog lang niet helemaal, maar wat haal ik mega veel positieve energie uit mijn gastlessen en de mooie, fijne, lieve, rakende woorden en ontroerende reacties daarop.
Ik ben jullie dan ook ontzettend dankbaar voor deze nieuwe ‘rush’.

Liefs!