22 februari 2022

Gisteren was het 2 jaar geleden dat ik thuis kwam van de intensieve behandeling voor mijn eetstoornis. De hockeytraining van onze dochter is weer gestart en mijn man kan weer gaan squashen. Dat betekende voor mij dat ik voor het eerst voor mezelf koken en alleen eten. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit zonder slag of stoot ging. Alleen koken en eten vrij spel voor die stomme eetstoornis, die zeker nog op de loer ligt en precies weet op welk moment hij van zich moet laten horen.

We komen direct in de praktijk om te komen tot mijn thuiskomst. Echter door de lockdowns heb ik geplande minder stappen kunnen maken dan ik had gewild. Uitdagingen aan eten in gezelschap en alleen koken en eten. Best confronterend als het moment dan daar is en dat stemmetje ineens weer harder begint te praten. Ondanks dat heb ik er niet naar geluisterd.

Ik geloof nog dat het mogelijk is om te herstellen van een eetstoornis maar heb me ook dat dit 12 jaar mijn leven beheerst en accepteer dat het tijd nodig heeft heeft. Hoe rot ik dit ook vind, het motiveert me nog meer een ander hiervoor te behoeden middel mijn gastlessen.